Ruud De Ridder: “Naar een stuk van Sven ben ik nog niet gaan kijken. Interesseert me niet”

Het zijn verwarrende ­tijden voor Ruud De Ridder. Toen zijn zoon Sven vorig jaar zijn eigen ­comedygezelschap oprichtte, werd zijn trouwste bondgenoot plots zijn grootste concurrent. En terwijl de De Sven De Ridder Company in volle opmars is, heeft Ruud met pijn in het hart beslist om na 32 jaar zijn eigen schouwburg te verkopen. Het besef dat hij - met het stuk ‘Tomatte Cravatte’ - voor het laatst op de planken van zijn eigen theaterzaal staat, hakt er stevig in. “Natuurlijk is dat zwaar, een punt zetten achter je levenswerk”, vertelt Ruud. “Maar ’t is wel mijn eigen keuze om die bladzijde om te slaan, hé. Gelukkig kan ik terugblikken op een mooie en lange speel­periode in ons theater. We hebben ons altijd goed geamuseerd en mochten keer op keer voor een volle zaal spelen.”

Ja, absoluut. Mijn vrouw Nicole en ik nemen als het ware elke avond afscheid van ons publiek, hé. Onze trouwste fans willen ook graag persoonlijk afscheid nemen van ons. Vaak hoor ik dan: ‘We hebben hier nog nooit een stuk gezien dat we minder vonden.’ Mooi, toch? Onze laatste voorstelling was maanden geleden al uitverkocht. Ik weet zeker dat ik het die avond moeilijker dan ooit ga hebben. Al is het nog geen definitief afscheid, natuurlijk. Volgend jaar spelen we twee theaterstukken in de Arenbergschouwburg. Voor de rest gaan we toeren met twee reisproducties. We zullen dus nog vier komedies per jaar spelen, in plaats van acht.

Ja, hoor. Ik heb ideeën met hopen. Dankzij Nicole. Zij is een goede ideeënleverancier. Het is heel plezant om met haar samen te werken.

Klopt. We worden een dagje ouder en voelen al een tijdje dat ons werkritme wat minder mag. We willen nu genieten van de gewone dingen: een terrasje doen, een dagje naar Planckendael gaan... Toneelspelen vinden we nog altijd plezant, maar zo’n theaterzaal runnen is best vermoeiend. Dat valt nu weg.

Er komen winkels in, maar hoeveel precies weet ik niet.

Sorry, maar op die vraag wens ik geen commentaar te geven.

Nee, totaal niet. Dat komt omdat heel wat mensen mijn autobiografie (‘Dit had ik nooit verwacht’, nvdr) hebben gelezen, waarin ik de situatie tussen Sven en mij uitleg. “We begrijpen je”, meer zeggen ze me niet.

Dat zou kunnen. Maar dat soort gedachten houdt me absoluut niet bezig.

Nee. Dat interesseert me niet. Mijn grote gave is: ik kan dingen loslaten en afsluiten. Da’s belangrijk. Want als je dat niet doet, krijg je maagzweren en word je ziek. Ik sluit af, ik laat los, en ik ga verder.

Eh, ja. Mensen zeggen me eerlijk: “Nu jullie minder voorstellingen maken, gaan we ook weleens op een ander kijken.” En tot mijn grote vreugde krijg ik dan na afloop te horen: “Maar ’t is toch niet hetzelfde, zenne, Ruud.”