‘Op voorhand had ik me ingebeeld hoe het zou gaan. Geef je de onbekende met wie je seks gaat hebben eerst een hand?’

In 2017 liep mijn huwelijk ten einde en ­hoewel we officieel nog bij elkaar waren, was het ons duidelijk dat er niks meer te redden viel. Het was een donkere tijd, waarin ik een onbeschrijfelijke behoefte voelde aan ongecompliceerde aandacht. Om die te vinden, ging ik op Tinder. De vijftigers met wie ik vervolgens in aanraking kwam, bleken vaak op zoek naar een nieuwe relatie. Dat was het laatste wat ik wilde. Dus besloot ik na enkele weken mijn gewenste leeftijdscategorie naar beneden te schroeven. Misschien zou niemand reageren, maar wat dan nog.

En toen reageerden ze wel. Een van hen was niet ouder dan 32, hij bleek zinnen te kunnen schrijven als parelsnoeren, zonder spelfouten en bijna literair. Taal bleek op Tinder de eerste houvast. De manier waarop iemand beweegt of kijkt, geur, hoe iemand zijn scheiding draagt, al die kenmerken die vroeger in mijn studententijd hielpen om iemand in een oogwenk te peilen, waren weggevallen. Vleien anno nu begint met woorden. En toevallig houd ik enorm van woorden. Ik begon te chatten met deze jongen die een vriendin had, maar dat kon me niet schelen, des te beter zelfs. De zorgeloosheid en vrijheid die hij en Tinder me boden, waren precies wat ik zocht.

Spel van swipen

“Al snel gaf hij me zijn privénummer. Tijdens vergaderingen, op de wc en in de auto stuurden we elkaar zeker duizend apps, in een paar weken tijd. Mijn telefoon was niet langer een gewoon communicatiemiddel, maar werd het bewijs dat ik er weer toe deed. Plotseling werd ik aangesproken op andere eigenschappen dan die nodig waren om kinderen op te voeden en mijn werk goed te doen. En toen hij van de ene op de andere dag mijn berichten ongelezen liet, maakte ik me zorgen. Ik dacht dat zijn telefoon misschien kapot was. Of erger, er zou hem toch niks overkomen zijn? Mijn huwelijk bleek de steen waaronder ik twintig jaar verstopt had gezeten en dat ik me er eronderuit had gewurmd, bleek geen garantie dat ik dit nieuwe, scherpe spel van swipen, aantrekken en afstoten in één keer beheerste. Ik was totaal van slag. In paniek stuurde ik talloze berichtjes, niet van plan om de vrouw in wie ik door zijn aandacht veranderd was, prijs te geven. Maar zoals elke verliefde weigert zich te zien als zomaar een verliefde, had ook ik alleen oog voor het unieke van deze app-relatie, niet voor het cliché.

“Na drie maanden liefdesverdriet om de man die ik nooit had ontmoet, dacht ik: en nu is het genoeg. De vrijheid die ik in mijn huwelijk was kwijtgeraakt en die deze jongen me had teruggegeven, was omgeslagen in angst voor verlies. Dat was natuurlijk nooit de bedoeling geweest. Ik was afhankelijk van berichtjes die niet meer kwamen en met heel veel moeite zette ik hem uit mijn hoofd.

“Tot ik een half jaar geleden ineens weer een berichtje kreeg: ‘Ik dacht dat ik je zag lopen in het station’. Toen begon alles weer opnieuw. Ik had wijs moeten zijn misschien, moeten ­antwoorden dat ik het niet oké vond hoe hij me had laten zitten. Maar ik had geen zin om wijs te zijn. De zorgeloosheid waar ik de eerste keer op uit was, lag opnieuw voor het grijpen. Dit keer was alles nog spannender dan de eerste keer. Hij begon al snel te speculeren over een ­ontmoeting. ‘We hebben het verdiend’, zei hij. En zo kwam het dat ik op een middag in mijn auto stapte en naar een hotel reed. Ik zag geen gevaar, evenmin maakte ik me zorgen over de indruk die mijn 51-jarige lichaam zou kunnen maken op deze jonge man. Hij wist dat ik niet op zoek was naar een relatie en kennelijk was hem dat meer waard dan ‘jong en strak’.

Hi, zei hij

“Ik arriveerde als eerste, betaalde de rekening vooraf en ging zitten op het hotelbed. Op voorhand had ik me ingebeeld hoe het zou gaan. Geef je de onbekende met wie je seks gaat hebben eerst een hand? Hij klopte aan. In zijn spijkerbroek, T-shirt, en Adidas-sneakers had hij de zoon van een vriendin kunnen zijn. Een rugzak hing losjes over een schouder, later zou hij daar een haastig aangeschafte fles wijn uit tevoorschijn halen. We keken elkaar aan, in de hoop herkenning te vinden in elkaars ogen. ‘Hi’, zei hij. Meer niet. Toen begonnen we te kussen.

“Wat verwachtte ik? Hij vond dat we hier recht op hadden. Maar zo zag ik het niet. Voor mij was deze ontmoeting een afronding. Dat wat er tussen ons was, zou na deze middag voorgoed afgelopen zijn. Straks zouden we een voor een naar buiten gaan. Niet samen door de hotelgang lopen, want zulk gedrag hoort bij een ander soort leven, een waarin wel wederzijdse verantwoordelijkheid is. Dat alles voelde ik intuïtief aan, en toch wilde ik eenmaal thuis, heel dom, maar één ding: dit eenmalige geluk overdoen. Dat eenmaligheid zich niet laat herhalen, stoorde me niet. Principes staan, als het erop aankomt, het eigen denken alleen maar in de weg. ‘Wanneer zien we elkaar weer’, schreef ik niet één maar vier keer. ‘Mijn geweten zit me dwars’, schreef hij terug. Het contact werd stroever en niet veel later kondigde hij aan mijn nummer te wissen. Zo raar eigenlijk. Ik was 51, ik begreep perfect dat ik een risico nam door zo aan te dringen en toch stuurde ik hem boodschap na boodschap en verbrak daarmee mijn eigen code. Ik had beter moeten weten. Nu ik, weer negen maanden later, de teleurstelling verwerkt heb en een bijzondere ervaring rijker ben, verbaast me dat nog steeds.”