Deborah Ostrega getuigt over jarenlang psychisch partnergeweld: “Ik kende alleen nog maar schaamte”

“Jarenlang leefde ik onder een juk van voornamelijk psychisch geweld. Ik werd gecontroleerd, gestalkt in de relatie, mijn mails werden gecontroleerd, mijn gsm werd regelmatig doorgelicht”, begint Ostrega haar relaas. “Als ik in het begin vroeg waarom hij mij niet vertrouwde en waarom hij dat deed, was zijn antwoord steevast: ‘Waarom reageer je zo? Je hebt iets te verbergen hè?’ Ik dacht: ach, dat gaat wel over… Het is wel schattig dat hij een beetje jaloers speelt!”

Het ging echter van kwaad naar erger. “Ik had dat niet door. Mijn fel verdunde vriendenkring waarschuwde me daar nochtans voor. Dat het niet normaal was, dat hij dat deed. Op den duur zag ik die vrienden bijna niet meer. Sprak ik hen bijna niet meer. En als hij dan toch in mijn belgeschiedenis zag dat ik een oproep van een vriendin of vriend had ontvangen, of zelf had gebeld, dan moest ik vertellen waarover dat gesprek ging en waarom dat gesprek 24 minuten duurde. Als ik het in mijn hoofd haalde om die geschiedenis te wissen, dan was het hek helemaal van de dam en was ik een hoer die hem aan het bedriegen was.”

Ostrega geeft in haar bericht toe dat ze ook terugvocht. “Verbaal, maar dat begreep hij toch niet. Want we spraken blijkbaar niet dezelfde taal. Als ik het toch probeerde kreeg hij mij zover dat ik in hysterie ontplofte. Dwangbuisgrepen en wurggrepen kwamen er aan te pas. Ik zou meedoen met een televisieprogramma op de nationale zender. Ik mocht mijn songs niet repeteren in huis. (...) Ik was een zangeres van niks... ik kon niks... Ik kon niet eens een normale job uitoefenen... weer dwangbuisgrepen, geroep en getier… mijn stem naar de vaantjes... Duwen, trekken en knijpen… mijn armen zagen voor de zoveelste keer blauw…”

_{(lees verder onder de foto)}

“Als een dief in de nacht verliet ik huis. Het was hartje winter. Ik op blote voeten, moegestreden. Naar de enige vrienden die in buurt woonden”, gaat ze verder. “De volgende dag was mijn stem kapot, mijn armen zagen blauw. (...) Mijn hart bloedde van de geestelijke terreur, van de pijn. Tegen die tijd was ik helemaal geïsoleerd van de buitenwereld. Van mijn familie. Van mijn vrienden. Alleen nog maar schaamte. En geen kracht meer om hulp te vragen.”

Deborah verloor er naar eigen zeggen al haar zelfvertrouwen door. “Ik, die ooit de wereld aan haar voeten had. Die voor duizenden mensen in Amerika en miljoenen mensen op tv de coole chick was…. Uitgeput. Een grijze muis in de hoek van de kamer. Zij die ooit haar hart op de tong had. Voorgoed de mond gesnoerd.”

Toen Deborah in verwachting geraakte van haar ex was de situatie volgens haar helemaal uitzichtloos. Hoewel ze eerst had gehoopt dat een kindje het tij had kunnen doen keren. “Maar al heel snel na de eerste vreugde van de zwangerschap kreeg ik te horen dat hij wel wist dat hij niet de vader was.”

_{(lees verder onder de foto)}

De problemen bleven volgens Deborah duren, maar al die tijd bleef ze bij haar toenmalige vriend. “Gelukkig hield mijn kind me recht. Want nu moest ik overleven voor ons. Ik moest aansterken. Ik zou weggaan. Gedurende drie jaar werd ik elke morgen wakker met de gedachte ‘Wat gaat het vandaag weer zijn? Wat vindt hij vandaag weer uit!’ Tegen de middag was ik al uitgeput omdat ik constant in verdedigingsmodus trad. Ik wou wel weg, maar ik wist niet meer hoe.” 

Nadat er nog verschillende andere incidenten volgden besloot Deborah dat het genoeg was. Voor eens en voor altijd. “Ik belde andermaal naar de politie. En dankzij hun hulp werd hij het huis uitgezet. Ik belde een vriendin op en sprak de volgende woorden: ‘Dit is de eerste dag van mijn nieuwe leven! Maar ik heb jouw hulp nodig, want ik kan het niet alleen.’ Die vriendin schoot als een pijl uit een boog naar het dorp waar ik eenzaam was. Ze gaf me een kalmeermiddel. Ik viel in een droomloze slaap, met mijn zoontje in mijn armen. Toen ik terug wakker werd had zij de sloten laten veranderen en al zijn spullen buiten gezet.”