‘Voor ons is het precies een attractie geworden’: zo beleven buurtbewoners de klopjacht op Jürgen Conings
Kinderen die uitbundig zwaaien naar militairen en politieagenten, buren die waterflesjes uitdelen aan de samentroepende pers: het is een ware attractie in de woonomgeving van het Nationaal Park Hoge Kempen. De anders zo rustige woonbuurt wordt al vier dagen overspoeld met legertanks in de zoektocht naar de zwaar bewapende militair Jürgen Conings.
“Voor ons is het precies een attractie geworden.” De buurtbewoners van de Joseph Smeetslaan in Maasmechelen – vlak aan de ingang van het Nationaal Park Hoge Kempen - doen er heel laconiek over. Nochtans is hun straat al ruim vier dagen de uitvalsbasis voor honderden politie- en legermannen in de zoektocht naar de vermiste militair Jürgen Conings. Zonder succes momenteel. Nog nooit speelden ze hier zo vaak toerist in hun eigen straat. Overal staan er groepjes buren een onderonsje te houden, en de kinderen lopen er al spelend bij.
Buurtbewoonster Esther Buis (48) komt een middagwandeling maken. Gewoon een blokje om. “Noem het gerust een spektakel, want ik kan praktisch vanuit mijn zetel naar de indrukwekkende colonnes kijken”, vertelt ze. “Afgelopen nacht hebben we weer verschillende schoten gehoord, maar daar schiet ik niet meer van recht. We horen hier wel geregeld knallen van wapenfabriek FN Zutendaal iets verderop.” Schrik is er dus allerminst. “We zijn nog het veiligst van iedereen met al die bewaking. En veel meer dan politie- en legervoertuigen die zich van her naar der verplaatsen is het niet hoor”, klinkt het haast unisono. Wie wel nog gefascineerd is door wat er in zijn buurt gebeurt, is de 8-jarige Damaro. De jonge knaap heeft een trampoline in zijn voortuin en geniet al springend van de massale toestroom van militairen. Zijn favoriete bezigheid? Zwaaien naar de voorbijrijdende pantserwagens. “Dat is wel cool om te zien”, zegt ie. “Op school vragen ze er ook naar, want ze weten dat ik hier woon.”
Mama Elly – zaakvoerster van de dansschool die bijna schuin tegenover de ingang van het park ligt – is allerminst onder de indruk. “Met meer dan 400 mensen zoeken ze hier al dagen naar één man, maar bij het opdoeken van terreurcellen in Maaseik was er niet zoveel mankracht nodig? Daar heb ik serieus mijn bedenkingen bij. Hier is veel meer aan de hand. Om de vijf voet wordt de straat hier afgesloten, of wordt de perimeter verplaatst. En dan is het met z'n allen wandelen tot waar het mag. Zo gaat het hier al dagen aan toe.”
Naast de dansschool vinden we Grand Café Moai. Het café heeft geen overdekt terras en opent dus pas op 9 juni, maar toch staat de parking hier bomvol. Bijna 10 auto’s om precies te zijn. “Journalisten – en intussen ook buitenlandse pers uit Duitsland en Nederland - hebben er hun vaste stek van gemaakt. Maar goed, zo leren we weer wat nieuw volk kennen”, zegt mede-uitbater Patrick (59). Ook hij staat met enkele voorbijgangers te kletsen.
De dichtstbijzijnde winkel in de omgeving is dan weer krantenshop Mariahof in de Thomasboslaan, een zijstraat van de Joseph Smeetslaan. Amper tien minuutjes wandelen van de uitvalsbasis. En ook hier is het druk. “In vier dagen tijd heb ik zo’n 40 procent meer klanten gezien”, vertelt zaakvoerder Andy Heymans (38) best opgetogen. “Politiemannen en militairen komen een snoepje, koekje of drankje kopen en zelfs de krant. Dat is wel grappig. Alsof ze nog niet op de hoogte zijn van de laatste updates (lacht).”
“Als de hoofdweg wordt afgesloten, durven ramptoeristen zich weleens parkeren aan de winkel om toch al wandelend voorbij de perimeter te geraken. Als ze maar een glimp kunnen opvangen”, aldus Heymans.
Intussen wordt de toegangsweg naar het park alweer een paar honderd meter verder afgesloten, net voor de oprit van Mourat Uysal (42). De veertiger staat klaar met welgeteld 24 flesjes plat water. Zo deelt hij er al elke dag uit, aan politie en leger, maar ook aan de pers. “Met zoveel volk voor de deur moet je toch iets doen? Voor ons is het misschien een attractie, maar voor die mensen moet dat wel vermoeiend zijn. Dag en nacht staan ze hier te patrouilleren. Dan is het maar een kleine moeite om zorg te dragen”, vertelt hij. Fietsers, wandelaars, buurtbewoners, kortom tientallen mensen staan alweer tot aan de befaamde perimeter. Kijkend en speculerend over wat er nog gaat volgen. “Conings zit al lang niet meer in het bos”, hoor je langs alle kanten.
Onder de groep voorbijgangers opvallend veel honden. “Normaal gaan we twee keer per dag wandelen met de hondjes – je weet wel ’s morgens en ‘s avonds rond 18 uur - maar nu is het toch al de vijfde keer dat ik ‘onzen Onan’ buiten laat”, zegt een bewoonster. “Oei, dat klinkt nu wel belachelijk als ik dat zo zeg (lacht).” Met andere woorden: fascinatie alom voor wat er hier in de anders zo rustige woonwijk gebeurt. Patrick van café Moai komt nog tussen met de meest besproken presumptie onder de geburen: “Het bos telt heel wat ondergrondse tunnels waar niemand iets van af weet. Die knallen… ze zijn die tunnels aan het opblazen. Zo is dat in het buitenland ook al geweest en daar wordt veel mee gesjoemeld. Ik zeg het u nogmaals: hier is veel meer aan de hand.”
