Nora Gharib: “Mijn leven is enorm veranderd sinds mijn scheiding”

Als ooit uit de ontslagcijfers zou blijken dat de eerste helft van 2022 een piek vertoont? Dan is de verantwoordelijke snel gevonden: Nora Gharib. In Blind gesprongen op VTM laat ze – hopend zo ook anderen te kunnen inspireren – vijf mensen ontslag nemen en vindt ze met behulp van experts voor hen een nieuwe job. Het is het eerste programma dat de 28-jarige actrice/presentatrice alleen draagt. “Natuurlijk ben ik benieuwd naar wat men ervan zal vinden. Merci voor de muziek, het eerste tv-programma dat ik presenteerde, was samen met Bart Peeters. Daar heb ik alleen maar positieve reacties op gekregen, waardoor de lat nu hoog ligt en ik me afvraag: kan ik het ook alleen?”

Angst om te springen is iets wat jij niet kent. Je werkte als verkoopster toen je je hebt ingeschreven voor K3 zoekt K3. Toen je ouders lang geleden niet akkoord gingen met de man in je leven, ben je alleen gaan wonen. Of vergis ik me?

“De angst is er ook bij mij, hoor. Maar uiteindelijk spring ik toch altijd. Ik ben een overthinker. Ik kan heel hard over iets nadenken. Maar altijd komt er dan een moment dat ik me realiseer: wat zit ik hier nu eigenlijk na te denken? En dan spring ik.”

“Mijn grote sprongen hebben mij altijd iets opgeleverd. Of het nu in mijn privéleven was of voor mijn werk. Maar ik heb er wel altijd over nagedacht. Zo had ik me nooit ingeschreven voor K3 zoekt K3 als de mensen rondom mij niet hadden gezegd: doe dat toch! En op een dag bedacht ik: wat heb ik eigenlijk te verliezen? Daar eindigt het bij mij steevast bij: wat heb ik te verliezen? En dan spring ik.”

Wat herinner je je als de meest vervelende job die jij ooit hebt gedaan?

“Ik heb een diploma schoonheidsspecialiste, maar ik heb vooral als verkoopster gewerkt. Kleding, schoenen, juwelen … Maar ook als poetshulp in een bejaardentehuis. Ik heb van alles gedaan. Het ergst vond ik de kantoorjob die ik ooit als jobstudent heb gedaan. Ik moest dingen sorteren, en ik weet nog dat ik toen echt dossiers in de vuilnisbak heb gegooid. Kon ik er niet meer aan uit, dan dacht ik: versnipperen, niemand gaat dat zien. (schatert) Ik denk dat ze na mij héél veel werk hebben gehad.”

“Door Blind gesprongen weet ik dat meer dan één op drie Vlamingen niet gelukkig is met zijn job. Als ik alleen al zag hoeveel inschrijvingen er waren! Maar we zijn gewoontedieren. Uiteindelijk durven we niet te springen. Want verandering is spannend. Dat is onbekend terrein. En je denkt: ik heb werk, ik verdien mijn geld, het is oké.We settle for less. Zijn tevreden met minder, terwijl we in wezen grotere ambities koesteren.”

“Natuurlijk is het programma entertainment, maar toch hoop ik dat de experts met hun vragen en opmerkingen ook mensen thuis inspireren. Dat het programma kijkers leidt naar een stukje zelfreflectie. Wat doe ik graag? Wat kan ik eigenlijk goed? Ik hoop dat er bij al die ontevredenen toch een paar zullen zijn die denken: ik neem ontslag en ga op zoek naar iets anders. Ik hoop echt dat het programma iets verandert bij mensen thuis.”

Heb jij inmiddels de job van je leven gevonden?

“Voor honderd procent. Wat acteren, presenteren en zingen voor mij gemeenschappelijk hebben, is dat het entertainment is, en dat het mensen een lach op hun gezicht brengt. En dat is voor mij het belangrijkste. Ik herinner me dat ik vroeger dacht: ik wil een job waarbij ik, zelfs als ik om vijf uur moet opstaan, vol energie uit mijn bed spring. En die heb ik. Ik word elke dag met plezier wakker, mij verheugend op wat ik mag gaan doen.”

Gaan we je zien huilen in Blind gesprongen?

“Ja, zoals altijd. (lacht) Ik ben een echte bleiter. Ik ben een emotioneel mens. Heel empathisch. Als iemand mij iets vertelt, beeld ik mij dat helemaal in. Alsof het mij overkomt.”

Want een huilende Nora Gharib, dat is wat mensen zich herinneren van Dancing with the stars. Niet dat je derde werd.

“Ik weet het. (schatert) Daarom hield ik vroeger ook zo van Karen Damen, want zij huilde ook veel. We hebben er beiden al hard om moeten lachen dat we op dat vlak zo hard op elkaar lijken. Telkens als ik de tranen voel opkomen, denk ik: is het weer zover, Nora? En dan probeer ik ze tegen te houden. Mezelf voorhoudend: het is geen zicht, Nora, niemand vraagt hierom! (lacht) Maar ja, ik ben een emotioneel mens. Mama worden heeft mij nog emotioneler gemaakt. Bij alles denk ik nu: als dit mijn kind zou overkomen?”

Qua grote sprong: jij en je man zijn vorig jaar na vier jaar huwelijk uit elkaar gegaan. Is je leven al opnieuw in de plooi gevallen?

“Die beslissing kwam niet uit het niets. Het was geen bom, waarbij een van de twee plots zei: ik zie het niet meer zitten. We hadden er al een tijd gesprekken over. Voor de buitenwereld was het misschien schrikken, maar toen ik het bekendmaakte, was ik zelf al heel wat verder. Wij hadden het eerst een plek willen geven, voor onszelf. Want we kenden elkaar twaalf jaar. We zijn apart gaan wonen, moesten plots apart een kind opvoeden, onze families moesten er ook aan wennen. Er was zoveel, dat ik eerst een soort rust gevonden wilde hebben, voor ik het naar buiten bracht. Ik wist dat het dan zou ontploffen. En als je het dan zelf nog geen plaats hebt gegeven, ga je eraan kapot, denk ik.”

“Maar inderdaad, mijn leven is nu wel veranderd. Ons dochtertje opvoeden, dat doe ik nu in mijn huis en hij in zijn huis. Het huishouden doe ik nu alleen, en ik moet ervoor zorgen dat er brood op de plank komt. Het is anders, maar het is tegelijk ook hard wie ik ben: iemand die voor zichzelf wil kunnen zorgen. Mijn ex-man zegt het ook: jij bent Miss Independent.”

“Natuurlijk is het een sprong in het onbekende, maar ik ben nog jong. Ik wil ook zeker nog wel een nieuwe relatie. Ik ben niet bang voor de liefde. Mensen vragen me vaak of ik nog wel in de liefde geloof. Zeker en vast. En ik wil ook nog graag kinderen. Dus daarvoor moet ik nog wel iemand vinden. (lacht) Alleen heb ik daar nu geen tijd voor.”

Je kan jezelf nogal voorbij lopen. Je dochtertje was nog maar net geboren, of jij stond al in de The masked singer, bijvoorbeeld. Moet je jezelf daarvoor behoeden, nu je er alleen voor staat, als werkende mama?

“Ik heb dat de afgelopen maanden hard geleerd. Ik hou van werken, maar aan de andere kant blijft mama zijn voor mij het belangrijkste. Het eerste anderhalf jaar heb ik mijn dochtertje nooit naar de crèche gebracht. Sinds een paar maanden doe ik dat wel en daardoor heb ik nu een beter evenwicht gevonden. Vroeger nam ik haar mee naar de opnames, of liet ik haar langer bij mijn ouders. Nu is het: voor werk ben ik beschikbaar tussen 9 en 17 uur.” (lacht)

“Ik heb geleerd dat ik dat evenwicht moet zien te bewaren. Want ik ben een enorme familiemens. Ik ben graag bij mijn ouders, ga graag met zussen iets eten. Nu het leven na corona opnieuw opstart, merk ik dat ik om de zoveel weken echt een weekend vrij wil zijn, om iets met mijn vrienden of familie te kunnen doen. Of dat ik regelmatig op vakantie wil. Ik begin meer en meer te plannen, terwijl ik van nature heel chaotisch ben. En ik ontdek dat als ik dingen plan, alles veel vlotter gaat.” (lacht)

Wie jou op Instagram volgt, weet dat jij die vakanties al eens in Dubai doorbrengt. Van alle mogelijke plekken op de wereld: wat vind je daar nu aan?

“Anderen houden van avontuur, of sportieve vakanties. Ik wil aan een zwembad kunnen zitten en bakken in de zon. En dat kan je daar. Bovendien is het eten er halal en wordt er Arabisch gesproken. Ik weet dat velen Dubai vooral associëren met luxe, maar je maakt het er zo luxueus als je zelf wilt. Toen ik er onlangs een maand was, heb ik gewoon een Airbnb geboekt. Ik heb mijn eigen boodschappen gedaan en een paar keer zelf eten gemaakt. Ik heb vriendinnen die daar wonen, influencers, en met hen hield ik dan een filmavond, of zo. Heel chill. Dubai is: mezelf een beetje belonen. Vooral ook omdat het eten er zo lekker is. In België moet ik keihard nadenken: waar kan ik halal eten? Waar vind ik halal ribbetjes? Ginder kan ik eender welk restaurant binnenstappen. Dat kunnen, vind ik al luxe.”

Als je houdt van lekker eten: de ramadan is net begonnen. Valt je dat lastig?

“Ik doe elk jaar mee, al vanaf mijn elfde. En soms is dat best moeilijk. Vorig jaar viel de ramadan samen met de opnames van de Nachtwacht-film. Dat was best zwaar, want je voelt dat je al je energie aan het verbranden bent, en je wordt steeds luier. Met Merci voor de muziek viel de ramadan in de zomer, net tijdens de opnames. Toen waren er momenten dat ik echt dorst had. Ook bij Patser viel de ramadan samen met de opnames. Maar toen ging het vlot, wellicht omdat Adil en Bilall ook meedoen. Bijna heel de cast deed toen mee. Ze hadden toen veel nachtopnames gepland, en ’s nachts mag je wel eten en drinken.”

Hoe voelt het voor jou? Als gewoon een traditie, of betekent het echt iets?

“Voor mij betekent de ramadan een periode dat je heel bewust leeft. Dat je terugkeert naar jezelf, dankbaar bent voor wat je hebt, en dichter bij je geloof staat. Het is een maand rust en bezinning. Tijdens de ramadan luister ik bijvoorbeeld zo weinig mogelijk naar muziek, en zo veel mogelijk naar de Koran. Al probeer ik dat sowieso te doen in mijn dagelijks leven, als moslima. Ik ben zeker niet perfect, maar ik luister wel elke ochtend naar de Koran. Dat is het eerste wat ik opzet, als ik wakker word. Deze ramadan wil ik proberen om heel de Koran uit te luisteren. Hem lezen zal ik niet doen, want ik kan geen Arabisch lezen, maar ‘m beluisteren kan ik wel.”

“De ramadan betekent ook: veel samen zijn met de familie. ’s Avonds komen we met heel de familie bij mijn ouders. Ik zie mijn zussen dan elke dag. Voor mij is de ramadan een topmaand. Natuurlijk voel je je maag al eens rommelen, maar dat niet eten en drinken is slechts een klein onderdeel van die ramadan. Het gaat om zoveel meer, waardoor je dat vergeet.”

“Als je de ramadan dan ook nog eens kunt doorbrengen in Marokko of Dubai, is dat helemaal geweldig. Als je de moskee hoort? En iedereen die dan begint te eten? Dat is supermooi. Die samenhorigheid. Ik krijg er kippenvel van als ik eraan denk. Het is zoals met België dat op het WK voetbal mag spelen. Al is dat misschien een rare vergelijking. Je weet dat iedereen er mee bezig is, dat iedereen thuis zit als België speelt. Als er gescoord wordt, weet je dat er in elk huishouden wordt gejuicht. Dat is net zo tijdens de ramadan: als je beseft dat elke moslim over heel de wereld op datzelfde moment een dadel vastpakt? Dat is zo mooi.”

Is er dan nog een sprong waar jij van droomt?

“Ik wil meer van de wereld zien. Op dat vlak ben ik een gewoontedier. De plaatsen waar ik op vakantie ga, zijn altijd ongeveer hetzelfde geweest. Marokko, Dubai, Spanje, Frankrijk … Ik zou de volgende keer de wereldbol willen pakken, er met mijn ogen dicht een draai aan willen geven, en dan mijn vinger erop zetten. En naar die plek ga ik dan. Al is het Antarctica, dan plan ik dat. Eigenlijk hoop ik op een land waarvan je denkt: daar ga ik niet naar toe. En dan doe ik het wél.”

Wie is ...

Nora Gharib (28) raakte in 2015 bekend door K3 zoekt K3 op VTM, waar ze in de halve finale sneuvelde. Ze speelde een hoofdrol in bioscoopfilm Patser, acteerde in Black-out (Eén) en presenteerde met Bart Peeters Merci voor de muziek (Eén). Nu presenteert ze Blind gesprongen op VTM en is ze in de bioscoop te zien in Zeppos – Het mercatorspoor. Haar dochtertje Chams wordt in juni twee.