ONZE OPINIE. Remco won nu ook de ‘Belg van het Jaar’ met een demarrage en stoemelings, per glijmiddel

Niemand die toen kon vermoeden dat het één van zijn laatste stukjes zou worden, maar op zondagochtend 25 september, zo rond 9 uur, belde ik Hugo Camps:

“Heb je de koers gezien, Hugo?”

“Tuurlijk wel. Wat een prestatie van die jongen. Merckxiaans, zou ik durven zeggen.”

“Wil je het ook opschrijven, Hugo? Je krijgt een volle pagina.”

“Met plezier, mijn vriend, tegen vanavond heb je het.”

Om 18.27 uur zat het in mijn mailbox. De hele zondag had Camps gebeiteld aan een pracht van een artikel, zoals alleen hij het kon opschrijven:

“Het vreemde aan het solisme van Remco is dat je zijn voornemen niet ziet aankomen. Ineens is hij weg en dat gebeurt per glijmiddel. Hij blaast zich niet op, zit rustig op de fiets tot hij genoeg heeft van het gezapige tempo. Ook in zijn demarrage heeft hij die profijtige trap. Bijna en stoemelings.”

Zo ging het ook, die ochtend in het Australische Wollongong. Ik had mijn zoontje van 9 beloofd hem wakker te maken bij de laatste 20 kilometer, toen het spannend zou worden. Alleen, ineens was hij weg, en stoemelings, per glijmiddel, nog 25 kilometer te gaan. Je wist toen al meteen: hij wordt wereldkampioen. Zoals hij in Luik Bastenaken Luik nog 14 kilometer en in de Clasica San Sebastian maar liefst 44 kilometer had gesoleerd. Ik riep hem uit zijn bed, maar mijn zoontje zag alleen nog een tijdrit tussen zijn groot idool - de poster die de volgende dag bij de krant stak hangt nu boven zijn bed - en een peloton achtervolgers. Hij voetbalt, drie keer per week. “Maar later word ik toch coureur, papa”, zegt hij dan. “Zoals Remco.” De posters van Eden Hazard en Kevin De Bruyne hangen nog in zijn kamer, maar er wordt ernstig over getwijfeld of ze daar mogen blijven.

Hugo Camps, op 25 september:

“Met de wereldtitel van Evenepoel komt wielrennen weer aan kop in de hiërarchie van de Belgische sporten. Niet dat de Rode Duivels stoethaspels zijn, maar koers zit ons in het bloed.”

We hadden gehoopt vorige week nog eens dj Eden Hazard aan het werk te mogen zien, maar Remco was dit jaar de enige Belg die de Grote Markt van Brussel kon doen vollopen.

En daarom is hij de enige logische ‘Belg van het Jaar’, verkozen door de lezers van HLN.be en ‘Het Laatste Nieuws’. Hij won deze wedstrijd zoals hij koersen won. De stembussen waren een kwartier geopend of hij had al de vlucht vooruit genomen. En stoemelings. Per glijmiddel. Achter hem twee achtervolgers: de vrijwilligers voor Oekraïne en Camille. Vanaf dan was het alweer een tijdrit, waarbij de overwinning nooit meer in het gedrang kwam. Gewonnen met 37 procent van de stemmen. In koerstermen: met 10 minuten voorsprong.

Voor 2023 wensen we onze ‘Belg van het Jaar’ een jaar zonder valpartijen en de eindwinst in de Giro, de Tour, de Vuelta, Luik Bastenaken Luik, de Clasica San Sebastian en de Ronde van Lombardije. Wout wensen we mooie overwinningen in Parijs - Nice, Milaan - San Remo, De Ronde van Vlaanderen en Parijs - Roubaix. En mogen ze op het WK in Glasgow samen naar de meet rijden zoals Rudy Dhaenens en Dirk Dewolf destijds in Japan.

Al onze lezers, jullie willen we allemaal bedanken om mee te stemmen voor de ‘Belg van het Jaar’. We wensen jullie naast die spannende koersen ook een fijn eindejaar, bijzondere momenten in 2023, heel veel leesplezier op de mooiste nieuwssite van het land en bovenal een goede gezondheid.

Santé!