Hoe met de muizen van de Senaat nóg moeilijker komaf te maken valt dan met de Senaat zelf: “Een paar katten gaan niet meer helpen”

Het stokoude Paleis der Natie is een groot huis met vele kamers - meestal gebruiken politici en journalisten die beschrijving in figuurlijke zin, maar in dit geval geldt de letterlijke betekenis. Bovendien vinden de ongewenste bezoekers er een perfecte habitat. De centrale verwarming draait overal en maakt het er gezellig warm. Na de coronacrisis is het telewerk behoorlijk ingeburgerd, waardoor vele kantoren een groot deel van de tijd leeg blijven. En aan eten is er geen gebrek, dankzij de etensresten die iedereen er elke dag massaal achterlaat - in de vuilbak, maar net zo goed als kruimeltjes die door de haastigheid van de hap tijdens een vergadering op het pluche belanden. “Echte broeihaarden voor ongedierte”, oordeelt Pieter Pauwels van Ferokill, een bedrijf gespecialiseerd in het verdelgen van muizen en andere niet-menselijke ongenode gasten.

Zowel in de Kamer als in de Senaat werden de diertjes aanvankelijk nog vriendelijk onthaald - die ene medewerkster die van schrik bovenop een tafel sprong daargelaten. Maar al snel kweekten de muizen als euh... konijnen en werden ze stoutmoediger in hun activiteit: dieren leren immers snel dat mannen met aktetassen geen oehoe’s of vossen zijn. “Als de omstandigheden ideaal zijn en er voedsel rondslingert, dan kan het snel gaan”, zo schetst Pauwels het gevaar. Dus moest er worden opgetreden: “Zelfs voor ons bedrijf zou het heel moeilijk zijn om in het Parlement alle kieren en spleten te dichten. Dit is nochtans het eerste wat we doen bij onze klanten”, zegt Pauwels.

_{lees verder onder de foto:}

Vermits ook het intrekken van het kindergeld geen soelaas bood - dat is immers een Vlaamse en geen federale bevoegdheid - koos men voor gif. Helaas: die dodelijke doeltreffendheid is niet meer wat het geweest is, weet Pauwels. “Waarschijnlijk koopt men vergif in Belgische winkels, maar hier zijn die producten sterk aan banden gelegd. Wat je koopt is bijna snoepgoed voor de muizen. Als ze niet genoeg van het vergif opeten, dan worden die beestjes er net resistenter tegen. Zo vergroot je verder het probleem.”

Intussen uitten een aantal politieke fracties - niet toevallig zij die dierenwelzijn en ecologie hoog in het vaandel dragen - protest tegen het gebruik van zware gifmiddelen. Dus is dé vraag die de Wetstraat in de ban houdt: hoe geraken we van de muizen verlost? En kan dat op een diervriendelijke manier? Pauwels wikt en weegt: “Louter enkele katten inschakelen is onvoldoende. Dat werkt misschien op een boerderij, maar niet in grootstedelijk gebied. Sommige bedrijven laten er tegenwoordig fretten op los, dat blijkt wel te werken.”

Woensdagavond bevestigde Michel Lecluyse, de woordvoerder van de Kamer, dat er nu toch een versnelling hoger wordt geschakeld: “Wij zijn op zoek naar een geschikte verdelgingsfirma, en zien daarvoor heel binnenkort een derde kandidaat.”