‘Israël is enkel uit op wraak. Er moet zoveel mogelijk kapot’: Gazanen aan het woord over de oorlog

“Hier in Europa kijken de mensen maar met één oog naar de oorlog, terwijl ze met beide ogen moeten kijken.” Zoals veel Palestijnen vindt ook Shadi Alnaqla (32) de informatie over Israël en Palestina te eenzijdig. Hij kwam drie jaar geleden toe in België, is intussen verloofd met een Vlaamse vrouw en werkt als poetsman in Leuven. Zijn familie woont in Deir el-Balah, in de Gazastrook.

“Enkele minuten geleden kreeg ik eindelijk mijn ouders aan de lijn. De bommen komen van overal, zeiden ze: uit de lucht, van over zee, van over land. Ik hoorde dat mijn neef, zijn vrouw en hun kinderen zijn overleden. De kinderen waren amper zes en tien jaar oud. Mijn ouders hebben hun toevlucht genomen tot een school van de Verenigde Naties.”

Ook deze VN-scholen zijn niet meer veilig. Volgens de Verenigde Naties zijn er al vier van die scholen aangevallen. Een ziekenhuis waar Alnaqla nog heeft gewerkt, is aangevallen.

“Waar moeten mensen naartoe? Israël bombardeerde ook de enige grenspost met Egypte, in Raffah. Mijn broer zit in Londen en ik hier en we kunnen niets doen.”

Om iets te doen met zijn gevoel van machteloosheid trok Shadi Alnaqla naar de pro-Palestijnse betoging in Brussel. Zo’n 1.500 mensen daagden op. Elders in de hoofdstad kwamen 400 mensen samen om hun steun te betuigen aan de Israëliërs die door Hamas zijn gegijzeld. Ook in Antwerpen is woensdagavond gemanifesteerd.

‘Wachten in angst’

Sanad Latifa, een 27-jarige fotograaf uit Gaza die al enkele jaren in het asielcentrum van Berlaar verblijft, trok ook naar de manifestatie. Hij is van Khan Younis en hoorde al vier dagen niets meer van zijn familie. Hij weet alleen dat zijn oom overleden is en dat zijn ouders, broers en zussen het huis verlieten toen de eerste bommen vielen. Hij heeft geen toegang meer tot zijn Instagram-profiel, met 75.000 volgers, terwijl hij enkel berichtte over wat er in Gaza gebeurt.

“Ik krijg niks gedaan en zit de hele dag in spanning te wachten op nieuws, in angst en stress”, zegt Latifa. “Mijn lichaam is in België, mijn hoofd in Gaza.”

Amjad Kaware (32) zit ook de hele dag achter zijn scherm, ook al vreest hij de beelden die hij te zien zal krijgen. “Mijn grote schrik is dat door het gebrek aan elektriciteit niemand me zal verwittigen, en dat ik de in de media plots beelden van familie zie”, zegt Kaware. “Elke keer je je familie aan telefoon hebt, denk je dat het de laatste keer is dat je je moeder hoort.”

De dodentol na de terreuraanval van Hamas in Israël is al opgelopen tot meer dan 1.200 mensen, maar ook in Gaza zouden al meer dan duizend doden zijn gevallen door de Israëlische bombardementen. Een aanzienlijk deel van de oudste en grootste instelling voor hoger onderwijs in het gebied, de Islamitische Universiteit van Gaza, is tot puin herleid. Volgens de Israëlische strijdkrachten is het geen academische instelling, maar “een trainingskamp voor de ontwikkeling van wapens en militaire inlichtingen” van Hamas.

‘Israël wil enkel wraak’

Elke Gazaan die we konden spreken, weerlegt dit met klem. Amjad Kaware behaalde er zelf een bachelor in de wiskunde en een master in de pedagogie. “Ik heb Hamas daar nooit gezien. Israël is enkel uit op wraak. Er moet zoveel mogelijk kapot.”

Van zijn zevende tot zijn 28ste heeft hij in Gaza gewoond. In 2000, bij de tweede intifada of volksopstand, was hij 9 jaar. Hij kreeg van dichtbij met het geweld te maken. Zijn school lag naast een militaire basis van de Palestijnse autoriteiten, toen nog Fatah. In 2007 verliet Fatah de Gazastrook en kwam het gebied in handen van Hamas, wat het jaar erop leidde tot toenemend geweld met Israël. De raketaanvallen van Hamas bleven niet zonder reactie. Kaware was toen 18 jaar oud en herinnert het zich levendig. “Ik zal nooit vergeten hoe Israëlische vliegtuigen op verschillende plaatsen tegelijk aanvielen, van noord tot zuid. In een keer waren 120 mensen dood.”

De oorlog in 2014 was de laatste die hij in Gaza meemaakte. Die duurde meer dan een maand en was in de ogen van Kaware een onbeschrijfelijke verschrikking, maar volgens zijn familie in Gaza was het niets in vergelijking met nu. Er is maar enkele uren stroom per dag en dan stuurt zijn familie een berichtje dat hij even kan bellen.

“Ik weet hoe moeilijk het is voor een kind, dus ik probeer mijn neefjes moed in te spreken. Je ziet de angst op hun gezicht. Hoessein, mijn neefje van 7 jaar oud, zei: ‘Nonkel, ik wil niet dood’. Je hoort die woorden, maar kan niets meer zeggen. Je geeft hen hoop dat het binnenkort gedaan is, maar je weet dat je liegt.”

De Israëlische staat is verantwoordelijk voor zijn eigen militaire acties, maar hoe kijken de inwoners van Gaza naar de verantwoordelijkheid van Hamas? Heeft de islamitische beweging, door sinds dit weekend zo’n ongeziene terreur te zaaien in kibboetsen en op andere plaatsen, de Israëlische vergeldingsacties niet over de inwoners van Gaza afgeroepen?

“De mensen keuren de gruweldaden tegen burgers af, Gaza is niet gelijk aan Hamas, maar om die actie te beschouwen als het startpunt van alles, vind ik intellectueel oneerlijk”, zegt Kaware. “Hele Palestijnse families zijn dood, hele woonwijken zijn weg, maar iedereen zegt dat Israël het recht heeft zich te verdedigen. Hebben de Palestijnen het recht om te leven?”