Intergalactic Lovers: de wraak van de dutskes

“I’ve got some good stuff for you”, gnuift een kerel in een vierdewerelds-trainingsjasje, wanneer hij Lara Chedraoui voorstelt aan zijn zakenpartner. Vlak voordien kwam hij het parkeerterrein opgestoven in een sportwagen die ergens aan Maaskantje lijkt gepimpt.

Het Trainingsjasjes-tuig blijkt de marginale compagnon van een lijpe manager te zijn, die net op dat ogenblik met zijn handycam een onfrisse video maakt. Voor de lens staat een jong meisje dat droomt van een podium, maar wier idiote obsessie met samoerai-zwaarden niet kan bevredigen. Dacht u de manager trouwens te herkennen? Geen wonder. De rol past om het lijf van Bart Hollanders, die eerder de gebrilde gigolo Randy Paret speelde in Call Boys.

Alleen: in deze rol komt hij niet uit de strijd als een sympathieke underdog, maar als een smoezelige smiecht. Zijn nieuwe protégée Lara werd “gewonnen op een bingo-avond”, maar Hollanders ziet meteen goud wanneer het blinkt. Maar met één blik op zijn nieuwe schat, kijkt hij ook recht tegen zijn ondergang aan. In een bloedige, hilarische wraakfantasie à la Tarantino en de broertjes Coen komt hij aan zijn eind.

De videoclip toont de rest van de groep als arme drommels die zich uit de Vlaamse poldergrond proberen op te werken: gitarist Maarten waant zich een rhinestone cowboy, bassist Raf probeert de Las Vegas-versie van Elvis te reanimeren, en drummer Brendan is een treurig relikwie uit het 80s-synthtijdperk.

Maar net zo goed straalt ook de omgeving doffe ellende en uit elkaar spattende dromen uit. “We gingen draaien in de streek rond Lessines,” vertelt regisseur Jeff Bronder. “Die omgeving vond ik heel inspirerend. Het is net alsof je door een filmdecor loopt. De tijd lijkt er stil te staan. En de mensen die er wonen, zien er op het eerste zicht verdwaald of achtergelaten uit. Je kunt spontaan verhalen verzinnen bij alle inwoners. Op eenzelfde manier heb ik de personages geboetseerd voor deze clip.”

Fetisj als dekmantel

“Het bestaat natuurlijk ook écht: amateurfotografen die naïeve meisjes verleiden en wijsmaken dat ze mooi en getalenteerd genoeg zijn om het te maken in de modellenwereld. Maar eigenlijk houden die gasten er vaak een schimmige dubbele agenda op na: ze doen het om hun eigen perversie of fetisj te kunnen botvieren. Hun hobby is een dekmantel.”

Maar hoe bruin deze ritselaars in de clip het ook bakken, hun noodlot oogt eerder zwart. Allebei komen ze op beschamende wijze om. “Ik zou de clip geen feministisch statement noemen,” zegt Bronder. “Al vind ik Lara wel een sterke vrouw. Ik hou het liever op een geestige plotwending, omdat die extreme wraakfantasie eigenlijk gestuurd wordt door het onderbewustzijn. Als bij toeval steekt Hiske (Van den Wouwer, gva) die hufter neer, maar uiteindelijk voel je als kijker spontane empathie voor haar en niét voor de dode slachtoffers.”

Messias zonder verlossing 

“Eigenlijk is het een zwarte komedie over dutskes en heel slechte mensen,” gelooft Chedraoui. “Over mensen die gered moeten worden, maar alleen zichzélf kunnen redden. Raf is ook niet zomaar verkleed als Elvis-imitator, hé. De King werd ook altijd geleefd en geplukt door kwaadwillige mensen. En dat er vandaag nog steeds zoveel mensen zijn die er heilig van overtuigd zijn dat Elvis leeft, past ook bij de teneur van de clip: ik vind die waangedachte alleszins behoorlijk grappig.”

De clip speelt zich daarnaast opvallend af in de schaduw van het kruis - létterlijk. Alsof de clip wil zeggen dat er geen Messias zal staan om verlossing te brengen. “In de buurt waar we hebben gedraaid, staan overal zulke kruisbeelden”, knikt Chedraoui. “Alsof Christus daar nog rondhangt en iedereen wacht op redding. Dat doet me eraan denken: vorig jaar heb ik Second Coming gelezen van John Niven. Daarin stond dat de basisregel van elk geloof eigenlijk moest zijn: wees liéf voor elkaar. God gaf Mozes twee stenen om te beitelen, maar die laatste bedacht er op eigen houtje negen andere geboden bij. Terwijl God gewoon wilde zeggen: be nice! Méér vroeg hij niet.” (lacht)

Seksuele intimidatie

Een spontane link met de schemerzijde van de muziekindustrie is natuurlijk ook snel gelegd. We willen weten of Chedraoui zelf vroeg of laat benaderd werd met oneerbare voorstellen of louche figuren die haar wilden boetseren. “Helaas wel. Niet door mijn manager, want dat is een schatje. Maar in de wandelgangen hoorde ik in het begin ook af en toe opmerkingen over wat ik moest doen of wat ik moest dragen. Ik had het geluk dat de jongens in de groep me altijd in bescherming hebben genomen. Dat is een zegen geweest, want ik ga er altijd stomweg van uit dat iedereen het beste met anderen voor heeft. (lacht) Dat soort seksuele intimidatie beperkt zich natuurlijk niet alleen tot de muziekwereld. Op de werkvloer heb je dat ook, maar in de entertainmentwereld is dat al helemaal niet ondenkbaar als meisje. Of als vrouw. Met alle kindsterretjes die her en der blijven opduiken, hoop ik maar dat zij bestand blijven tegen die druk. Dat ze ouders en vrienden hebben die hen op tijd zullen vertellen dat ze niet méé in die mallemolen moeten draaien.”

De regisseur zelf noemt die interpretatie van zijn clip een geluk, maar tegelijk was dat niet het hoofddoel. “Ik wil vooral verbazing wekken met mijn werk. Een clip moet vier minuten lang onderhoudend zijn. Bij de vorige clip wilde ik zoveel mogelijk variatie brengen in het verhaal. Maar deze keer zette ik vooral in op de verrassing. Dat is altijd mijn grootste drijfveer geweest. Zo vaak word ik namelijk niet verrast door clips.”

Het album Exhale verschijnt vrijdag bij Unday Records. Intergalactic Lovers spelen op 13/9 in Gent (Lux, exclusieve release show), op 1/11 in Eupen (Alter Schlachthof) en op 2/11 Brussel (AB, uitverkocht).