MNM-presentatrice Karolien Debecker: "Ik vind mijn rimpels erger dan mijn prothese"

1. Hoe oud voelt u zich?
“Zevenentwintig, en dat verbaast me een beetje. Ik voelde me altijd ouder dan mijn leeftijd, maar sinds m’n 27ste ben ik me 27 blijven voelen. (lacht) Ik kan de snelheid van het leven niet zo goed vatten.”

2. Wat vindt u uw belangrijkste eigenschap?
“De drang om mezelf uit te puren. Ik kan geen ruis verdragen, ook niet binnen mezelf. Als ik het gevoel heb dat er iets niet juist zit, wil ik dat onderzoeken. Dat is niet de gemakkelijkste weg. Ik denk veel na, sta veel stil bij de dingen. Maar ik heb geen keus.

"Als puber voelde ik me anders dan de anderen. Ik was ­aangetrokken tot meisjes en heb lang geworsteld met mijn seksualiteit. Ik kon me niet vinden in de traditionele genderrollen. Om aanvaard te worden, heb ik me heel hard moeten aanpassen aan de maatschappelijke normen en dat heeft zijn tol geëist. Ik ben toen zo ver van mezelf verwijderd geraakt, dat ik er ziek door ben geworden.

"Toen ik kanker kreeg, raakte ik nog meer op drift. Ik probeerde de ziekte weg te duwen, want ik was bezig met overleven. En toen kreeg ik opnieuw kanker. Mijn lichaam veranderde, ik was compleet de weg kwijt en belandde in een depressie. Ik leefde wel nog, maar was totaal niet de persoon die ik moest zijn en dat voelde zo donker en koud aan dat ik dat nooit meer wil meemaken.”

3. Wat is uw grootste passie?
“Stilte. Saaiweg op mijn kamer zitten, mijn krant lezen in een koffiebar, lange wandelingen maken in de natuur of schrijven. Ik heb dat evenwicht nodig om heel uitbundig en nieuwsgierig te kunnen zijn in mijn job. Het is nuttig om in de stilte te zitten. Alles sijpelt naar binnen, je komt tot inzichten, je kunt de dingen categoriseren en dat brengt wijsheid en rust.”

4. Wat beschouwt u als uw grootste prestatie?
“Dat ik er weer in geslaagd ben gelukkig te worden. En dat ik een prachtig kindje op de wereld heb gezet, ook al was het een traject van jaren, van fertiliteitskliniek naar fertiliteitskliniek, een weg vol angst en onzekerheid ook. Ons kindje is geboren na 29 weken, de eerste dagen waren heel kritiek, het is ons bijna ontglipt.

“Dat ik hier nog ben, zie ik niet als een prestatie. Wel dat ik hier nog ben in deze hoedanigheid, dat ik kan aanvaarden hoe ik uit de brand ben gekomen. Ik ben gelukkig niet verbitterd geraakt of verkrampt door angst. Door mijn ziekte heb ik tien jaar in angst geleefd, en dat hakt er wel in, maar ik slaag erin die angst nu onder controle te houden.”

5. Wat was het gelukkigste moment in uw leven?
“Een gelukkig moment vind ik tegelijk een beetje banaal omdat het zo vluchtig is. Ik zie geluk ook als de voorbode van een kantelmoment. Geluk duurt nooit lang. Onder elk geluk zit een donkere onderstroom, want je bent altijd wel met iets aan het worstelen. Ik beschouw het leven als een conjunctuur. Maar over het algemeen ben ik gewoon content en voel ik me een gelukzak.”

6. Welke kleine alledaagse gebeurtenis kan u blij maken?
“'s Morgens mijn zoontje wakker maken. Die glimlach, dat getrappel.”

7. Wat is uw grootste zwakte? 

“Ik ben een regelrechte chaoot en heb veel moeite met timing. Dat is echt een dagelijks gevecht.

“Ik heb ook moeten aanvaarden dat ik lichamelijk niet zoveel kan als mijn vriendin of zoveel anderen, maar tegelijkertijd ben ik ontzettend gretig, wil ik alles gezien en gedaan hebben.”

8. Waar hebt u spijt van? 
“Ik vind het jammer dat ik niet de moed had om eerder uit de kast te komen. Dat ik zo lang zo angstig ben geweest. Ik was bijna 22 toen ik uit de kast kwam, ook al weet ik sinds mijn 14de dat ik op meisjes val.

“Hoe verwrongen ik door mijn jeugd ben gesparteld, dat had ik mezelf nooit mogen aandoen, maar ik wist niet beter, ik was gewoon heel angstig. Ik zou zo graag eens in de teletijdmachine van professor Barabas kruipen om tegen mezelf te praten, of tegen anderen uit die periode, met de kennis die ik nu heb.”

9. Wat is uw grootste angst?
“Doodgaan. Of opnieuw in een depressie belanden, maar dat is ongeveer hetzelfde. Ik denk dat depressie mijn ultieme angst is. Een depressie is erger dan kanker – je hebt geen hoop meer, alles is zinloos geworden. Het lijkt dan alsof de zinloosheid van je bestaan nog de enige waarheid is.”

10. Wanneer hebt u voor het laatst gehuild?
“Toen ik in Dag Allemaal het interview las met Sergio Herman over zijn doodgeboren zoontje. Toen dacht ik: o, zo had het met ons kindje ook kunnen aflopen. Dan heb ik gehuild.”

11. Waarvoor wilt u vechten?
“Wat mij het snelst op mijn paard krijgt, is het genderthema. Daar word ik helemaal krankjorum van. Bij een voetbalprogramma, bijvoorbeeld, zitten er alleen mannen in de studio, vrouwen mogen niet aan het woord komen. Daar kan ik pissig over worden. Alsof voetbal alleen voor mannen zou zijn.

“Ik ben nu superblij dat Hema een genderneutrale kledinglijn heeft. Toen ons zoontje geboren werd, kregen wij alleen maar blauwe kleertjes cadeau.

“Als kind heb ik geleden onder die strikte opdelingen. In de jeugdbeweging moesten de meisjes dansen en de jongens mochten voetballen. Ik voelde me zo gevangen in die meisjesrol en ook abnormaal omdat ik er niet in thuishoorde.

“Mijn zoontje moet de vrijheid krijgen om zichzelf te ontplooien, ik wil hem niet in een bepaalde richting duwen. Ik probeer wel zoveel mogelijk mannen in zijn leven te betrekken, zoals mijn vader, mijn broer, mijn schoonbroer, de donor, maar hoed me voor hokjesdenken.”

12. Wanneer schrok u van uzelf?
“Sinds ik moeder ben geworden, schrik ik iedere dag van mezelf. Zo zou ik nooit foto’s van mijn kind op Instagram zetten, maar kijk, ik heb het al drie keer gedaan. Elke dag denk ik: zie mij nu praten met een babystemmetje, ik had gedacht dat ik dat nooit zou doen. Ik vond moederschap altijd zo beladen. Nu ik zelf moeder ben, denk ik: o yeah, ik ben gewoon een moedertje. Wat die knuffelhormonen met je doen, dat is onwaarschijnlijk. Ik had dat nooit verwacht.”

13. Wanneer bent u ooit door het lint gegaan?
“Ik herinner me dat we naar de frituur waren geweest en dat ik zo kwaad ben geworden dat ik alle frieten door de ruimte heb gegooid. De curryworst lag in de hoek van de living. Nadien ben ik in de lach geschoten, maar mijn vriendin vond het niet grappig. Als we nu frieten gaan halen, zeggen we: smijt jij ze door de ruimte of zal ik het doen? (lacht) Maar wat de reden was, dat weet ik niet meer.”

14. Welke kunstvorm beroert u het meest?
“Ik kan heel gelukkig worden van mooie architectuur en strakke lijnen, maar ook heel ongelukkig als het evenwicht zoek is. Ik herinner me dat mijn vader het tuinhuis te veel naar links had geplaatst, tegenover het pad, en dat heeft me jaren onrustig gemaakt.”

15. Hebt u ooit een religieuze ervaring gehad?
“Religie zegt mij weinig omdat ik het zo dwingend vind. Maar toen ik ziek was, heb ik wel spirituele ervaringen gezocht. 's Nachts zag ik letterlijk mensen naast mijn bed staan. Dat vond ik zo geruststellend, maar ook beangstigend tegelijkertijd. Toen ik weer gezond was, ben ik daarmee gestopt. Ik heb er jaren mijn hoofd over gebroken.”

16. Wat biedt u de ultieme ontspanning?
“Stilte. Ik val in herhaling.”

17. Hoe kijkt u naar uw lichaam?
“Met gemengde gevoelens. Ik ben heel trots op mijn lichaam. Omdat het me tot hier heeft gebracht. Maar het is echt gehavend. Ik vind het dus zwak en krachtig tegelijkertijd.

"Vreemd genoeg kan ik me drukker maken om mijn rimpels dan om mijn prothese. Littekens doen me echt niets. Maar dat mijn gezicht wat minder vol is, dat mijn oogleden wat meer afhangen dan vroeger, daar heb ik het moeilijk mee. Waarom laten vrouwen zich zo leiden door die maatschappelijke idealen? Ik zou zoveel wijzer moeten zijn, en toch trap ik in die val. Dat vind ik tegelijk zo triest aan de Instagram-generatie.”

18. Wat vindt u erotisch?
“Er is niets zo onaantrekkelijk als de eroticabeurs, omdat alles er zo expliciet erotisch is. Vooral het suggestieve vind ik erotisch. Een decolleté dat niet bedoeld is om een decolleté te zijn. Of een behabandje dat plots tevoorschijn komt.”

19. Wat is uw goorste fantasie?
“Seks hebben met twee mannen. (lacht) Als ik een relatie heb met een vrouw, fantaseer ik over mannen en als ik geen relatie heb, fantaseer ik over een vrouw. Dat switcht dan.”

20. Welk dier zou u willen zijn?
“Een vogel. Als het je niet aanstaat, vlieg je naar het zuiden. Of een kat. Het leven van een kat is echt het beste: slapen, eten, geaaid worden, pissen om je territorium af te bakenen en seks. Vogels kunnen verder reiken, maar vogelseks lijkt mij zo ongelofelijk onaantrekkelijk. Dus doe mij maar de kat.”

21. Aan wie bent u schatplichtig? 
“Aan mijn ouders. Zij hebben me leren doorzetten. Ze zijn tot het uiterste gegaan om me weer gezond te krijgen. Niemand gaat zo ver als je ouders. Dat vind ik zo beangstigend. Er is niemand aan wie je zo schatplichtig bent, als ze hun job goed hebben gedaan.”

22. Hoe is de relatie met uw ouders? 
“Heel hecht, misschien te hecht. Op een gegeven moment hebben we heel bewust afstand moeten nemen omdat we elkaar te dicht op de huid zaten. We hadden een soort van controledrang ontwikkeld om elkaar gaande te houden.

"We zijn heel eerlijk en open tegen elkaar. Als ik de waarheid wil horen, moet ik het aan mijn ouders vragen: was mijn uitzending wel goed? Maar soms trappen we ook wel op elkaars open zenuwen, omdat we die bij elkaar hebben blootgelegd.”

23. Wie hebt u leed berokkend? 
“Mijn ouders. Ik heb, denk ik, mijn moeder kapotgemaakt, ook al kan ik er zelf niets aan doen. Ik vrees dat ik haar zenuwstelsel om zeep heb geholpen. Mijn vader toont zijn emoties niet zo vaak, maar moet er ook door beschadigd zijn.

“Als je als kind vier keer kanker krijgt, dan weet je het wel. Op mijn 18de kreeg ik botkanker in mijn knie, waarna een amputatie volgde van mijn onderbeen. Op mijn 20ste kreeg ik uitzaaiingen in mijn longen, op mijn 23ste in mijn schouder en een jaar later opnieuw in mijn schouder. Het duurt telkens vijf jaar voor je uit de gevarenperiode bent. Van mijn 18de tot mijn 29ste was dus een heel zware periode. Je voelt de hele tijd het zwaard van Damocles boven je hoofd ­hangen. En weet niet of het zal vallen of niet.

“Die jarenlange stress die je voelt als je kind telkens opnieuw bijna door je vingers glipt, moet dodelijk zijn voor een ouder. Je kijkt machteloos toe, je kunt er alleen maar zijn, je kind troosten en elke dag naar het ziekenhuis komen. Als ik iemand leed heb berokkend, dan zijn het mijn ouders wel. En mijn broer, die als jonge gast jarenlang minder aandacht van zijn ouders heeft gekregen omdat alle aandacht naar mij ging.

“En verder in de liefde hè. Als je zelf ooit aan flarden bent gesneden, trek je de jaren daarna een spoor van vernieling door je liefdesleven. Dat is een parcours waar iedereen door moet, vrees ik. Of toch heel wat mensen.”

24. Welke eigenschappen waardeert u in anderen? 
“Openheid.”

25. Hoe definieert u liefde? 
“Liefde is gebaseerd op openheid, kwetsbaarheid en vrijheid. En houdt ook in dat je de confrontatie niet uit de weg gaat. Een goede vriendschap is ook een vorm van liefde. En ­vrienden moeten durven zeggen wat er op hun lever ligt.”

26. Hoe wilt u bemind worden? 
“Niet oeverloos. Met de juiste dosering, zodat ik er zelf een beetje aan kan wennen, zodat ik zelf ook kan verlangen. Ik wil niet bedolven worden onder de liefde, maar zelf ook kunnen geven. Ik zie liefde als twee aparte individuen die elkaar beminnen, niet als symbiose. Als een symbiotische relatie afbreekt, heb je het gevoel dat je in tweeën gescheurd wordt. Ik heb dat ooit meegemaakt. Het is niet gezond.”

27. Welk maatschappelijk probleem kan u woedend maken? 
“Genderongelijkheid. En het debat over integratie en racisme.”

28. Hebt u zichzelf ooit betrapt op racistische ­gevoelens?
“Ja. Ik ben een voorvechter van gendergelijkheid. En binnen de moslimgemeenschap is de ongelijkheid tussen vrouwen en mannen vaak wel heel groot. Evenzeer binnen de Joodse gemeenschap.

“Is dat een racistische gedachte? We gebruiken de term ‘racistisch’ te pas en te onpas, vind ik. Ik ben tegen de ­ongelijke behandeling van mannen en vrouwen, tout court, ongeacht tot welk ras je behoort.”

29. Wat zoekt u op reis?
“Stilte. Maar ook nieuwe input. Door niet altijd de evidente reizen uit te pikken. Je kunt telkens naar Lanzarote gaan voor de stilte en dat zal heerlijk zijn, maar af en toe moet je een reis maken om je geest te verruimen.”

30. Hoe werkt u mee aan een betere wereld?
“Door elke dag goed na te denken hoe ik de thema’s ga brengen in mijn programma. Elke dag tussen 50.000 en 100.000 mensen bereiken met een bepaalde boodschap, vind ik een grote verantwoordelijkheid. Welke stemmen laat ik aan bod? Is dat wel evenwichtig?

“Op microniveau: door mijn afval te sorteren en proberen te glimlachen naar mensen. Als je een slechte dag hebt en iemand op straat glimlacht naar je, dat is heel belangrijk.”