Run The Jewels in de AB: "Rustig, jongens! Rustig!"

Rapper Danny Brown spit rhymes met de nasaliteit (en bijwijlen de moves) van Steve Urkel. Compleet doorgedraaid is de 36-jarige rapper uit Detroit. Op plaat klinkt zijn stemgeluid als geprevel van een psychopatische killer, live profileert hij zich liever als een bizarre maar totaal ongevaarlijke incarnatie van Peter Pan. 

De king van de curieuze hiphop is nochtans niet geheel onschuldig: wie ooit vriendjes was met de mannen van G-Unit, moet wel iets op z'n kerfstok hebben. Naar eigen zeggen vond 50 Cent hem ook een toffe peer, maar hield hij niet van Danny's strakke broeken. “Ik ben dan ook een jongen van Detroit”, liet Danny daarop optekenen, en hij liet het niet aan zijn hart komen. In de Brusselse AB stond hij te rappen in, jawel, een strakke blue jeans, een bontjas en een sweater met een teddy beer, terwijl zijn ogen en ledematen alle kanten op schoten. Gelukkig was zijn set even strak als zijn broek - misschien met behulp van de background track waarmee hij simpelweg meerapte - en lustte het publiek alles wat hij hen keihard de oren ramde. 

De man uit Detroit bracht uiteraard ook iets mee van zijn hometown: snoeiharde elektronica, die de zaal na nog geen halfuur deed ontploffen. De bas wobbelde zo traag en laag door de zaal, dat zelfs de meest skinny jeans afzakten tot baggy pants. Helemaal klaargestoomd voor Run The Jewels, dus.

“Born black, that's dead on arrival / My job is to fight for survival, in spite of these #AllLivesMatter-ass white folk”, trapte Killer Mike de deur in bij 'Talk to Me'. De zaal, voornamelijk gevuld met blanke, redelijk nerdy millenials, ging uit haar dak. Het was een prachtig zicht. “We run this spot like a Chinese sweatshop.” Ze hadden geen ongelijk: nummer na nummer ging Run The Jewels snoeihard en danste iedereen zich stevig zwetend een ongeluk. Het volk was zo hard méé dat de twee rappers na zo'n vier nummers tot kalmte en respect aanmaanden. Even gingen alle lichten aan en verenigde de security zich vooraan in de zaal. 

“Is alles oké, meneer? Onze concerten kunnen er nogal hevig aan toe gaan, dus misschien is het een goed idee om wat meer naar achteren te gaan. Nee? Suit yourself! Voor de rest: laat de vrouwen gerust, raap elkaar van de grond, en joints paffen doen we samen achteraf buiten het gebouw.”

_{(Lees verder onder de foto.)}

Zo heftig als bij het begin werd het niet meer. Geen gekke moshpitachtige toestanden te bespeuren, maar mensen rapten wel gezapig mee met ‘Darling’, ‘36 Inch Chain’, en ‘Gold’. Grote hit met DJ Shadow ‘Nobody Speak’ was van hetzelfde kaliber: hoe agressief de lyrics van Run The Jewels ook mogen zijn, de toeschouwers waren net als de rappers zelf lieverds van het eerste uur. Handen gingen geheid bij elk refrein de lucht in, er werd gesprongen en lichtjes gehost, maar niemand dacht er nog maar aan de ander een duw te verkopen.

Beleefder dan een Brits theekransje, vuilgebekter dan Herman Brusselmans, ideaal gezelschap voor een zondagavond. De tongen van de twee Amerikanen waren zoals altijd vlijmscherp gespitst, zowel tijdens het rappen als tijdens hun contact met het publiek. Grappig, cool, lief en politiek geëngageerd comme toujours: El-P en Killer Mike krijgen onze vaderlijke zegen.

Met ‘2100’ braken de jongens een meer emotioneel blik hiphop open. De show vertraagde, de kwaadheid en het snijdend sarcasme in de teksten maakten plaats voor een gevoelige, ingetogen sfeer waarin oprecht onbehagen kwetsbaar werd. Voor slechts een half nummer werd rapper en producer Boots op het podium gehaald - een nobele en schier onbekende bij ons, ook al heeft hij samenwerkingen met Beyoncé en FKA Twigs op zijn palmares staan. Die derde man was - hoe kort zijn verschijning ook was - een welgekomen toevoeging. Van de eerste tot de laatste noot werd ‘2100’ een hoogtepunt in de show, waar we het niet hadden zien aankomen.

‘Thursday in the Danger Room’, een nummer over het verlies van een dierbare, spande de sentimentele kroon. Het was niet hét nummer, noch het soort energie waar de meute voor gekomen was, maar goedkope emoties kan je Mike en El-P niet verwijten. Daarvoor zijn ze tekstueel net iets te sterk.

Ondertussen was het publiek een beetje uitgeblust, en de tijd tussen set en bis kwam als een welgekomen pauze. Nu, lang hadden de fans en de rappers niet nodig om op adem te komen - na nog geen halve minuut werd ‘Down’ snoeihard ingezet, met zo'n onvoorstelbaar luide knal dat slechts enkelen nog op de voorste rij durfden te supporteren. 'RTJ! RTJ! RTJ!”, klopten Killer Mike en El-P zichzelf op de borst, na een verdienstelijk van jetje-setje. Drie klasbakken voor de prijs van één!