Herboren als luxeknecht
Geen stress aan zijn lijf. Op zijn 33ste vindt Jurgen Van den Broeck bij LottoNL-Jumbo een rustige, aangename werkomgeving. Zijn opdracht: 'Knechten voor Kruijswijk in de bergen en het jonge talent met raad en daad bijstaan.'
Ontspannen schuift Van den Broeck bij aan het tafeltje in het hoofdkantoor van de Nederlandse Staatsloterij in Rijswijk. "Hoe het met me gaat? Prima. Het is wat moeilijker vertrekken nu, bij Joke en Vince (zijn zoontje van vier maanden, JDK)", geeft hij toe. "Kinderen veranderen je leven, zeggen ze. In de positieve zin dan, wat mij betreft. Ik vind het geweldig."
Verdwenen is zijn soms norse alter ego van vijf, zes jaar terug, dat in de Tour gebukt ging onder verpletterende prestatiedruk. Van den Broeck herademt. "Ik voel me bevrijd, jawel." Dat hij al in zijn laatste jaar Lotto (2015) klaar was voor een definitieve switch, zegt hij. "De stress, de torenhoge verwachtingen, de shit die ik over mijn kop kreeg als het niet lukte: ik kon het mentaal niet meer aan. Ik had nood aan lucht, aan ruimte."
Zeker ook omdat hij zich na de revalidatie van zijn zware knieblessure niet meer de renner voelde die hij ooit was geweest: de klassementspion die in 2010 het Tour-podium haalde en in 2012 vierde werd. "Je kunt dan wel blijven beweren 'ik kan het nog', maar dat is niet zo. Mijn lichaam is veranderd. Niet langer geschikt voor het exclusieve kopmanschap, wel nog in staat om zo'n kopman van dienst te zijn."
Van den Broeck moest er nog een jaar Katjoesja voor door. Geen onverdeeld succes. Uitweiden doet hij daar niet over. Alleen dit: "Ik liep er wat verloren tussen de verschillende nationaliteiten. We spraken niet dezelfde taal." Veel liever heeft hij het over zijn nieuwe team, waarin hij zich 100 procent thuis voelt. "De buitenwereld heeft een vertekend beeld van LottoNL-Jumbo", vindt hij. "Onbekend, dus onbemind. Maar ik schrok ervan hoe goed het hier allemaal in elkaar zit. En dat met een bescheiden budget. Er wordt constant gepraat, constant geanalyseerd, met oog voor de kleinste details. Zo heb ik het graag."
Luitenant spelen voor Steven Kruijswijk, een van de grootste Nederlandse rondetroeven. Van den Broeck krijgt een rol toebedeeld die perfect past bij zijn nieuwe profiel. "Het was de cruciale voorwaarde om hier te tekenen", verrast hij. "Dat ik mijn eigen succes niet per se meer hoefde na te streven. Dat ik niet meer extreem mager uit de winter moet komen zoals in 2014, toen ik nog amper 65 kilo woog. Ik reed mijn beste Tours toen ik 69 kilo woog. Tuurlijk droom ik ervan om nog eens een mooie koers te winnen, maar dan zal het spontaan moeten gebeuren, niet geforceerd."
Giro zeker, Tour misschien
'De Belgische Robert Gesink', omschreef een Nederlandse collega hem. (lachend) "Ja. Met dat verschil: Robert heeft wél al een erelijst." Zelfrelativerend, zo stapt Van den Broeck het nieuwe seizoen in. Lang niet het laatste, als het aan hem ligt. "Zolang ik me goed voel, ga ik door."
Valencia, Ruta del Sol, Parijs-Nice, Catalonië, Giro is de rode draad door zijn eerste seizoenshelft. De Tour? "Mag, maar moet niet." Als hij Kruijswijk op 28 mei in Milaan in de maglia rosa op het podium ziet staan, zal hij een tevreden mens zijn. "Zelf wil ik hier en daar mijn tijdrit nog eens uitspelen. Het BK is zeker een doel. Voor de rest moet niets en mag alles. Ik ben tevreden met wat ik in mijn carrière heb bereikt. Mocht ik herbeginnen, ik zou precies hetzelfde doen. Simpel was het niet, neen. Dat blijkt nu ook in de nieuwe generatie. Een opvolger? Ik zie hem voorlopig niet. Maar om eerlijk te zijn: ik was zelf niet de grote Belgische rondehoop aan het begin van mijn profcarrière."